Dance is beautiful

Witajcie kochani.
Każdy z nas ma jakąś pasje, czyli coś, co uwielbiamy robić. Dla jednych jest to śpiewanie, dla drugich gra na instrumencie a jeszcze dla jednej grupki to malowanie. A jaką ja mam pasję? Jak już w tytule przeczytaliście, jest to taniec. Jeśli chcecie się dowiedzieć jak to wszystko się zaczęło, to zapraszam do dalszej części. 

Zacznijmy od tego, że odkąd nauczyłam się chodzić, to przy każdej okazji jak słyszałam muzyk, to po prostu zaczynałam tańczyć. Wtedy to wyglądało komicznie. Mała dziewczynka próbująca naśladować ruchy dużo starszych dziewczyn z teledysków. Od tego wszystko się zaczęło.W wieku bodajże 6 lat pierwszy raz poszłam na zajęcia z Hip-Hopu do Młodzieżowego Domu Kultury. Niby szło mi wszystko dobrze i to lubiłam, ale lenistwo ze mną wygrało i chodziłam jedynie jeden rok. Nie długo później w 2010 r., wtedy mogłam mieć z 8 lat, kolejny raz zapisałam się do tej samej trenerki na zajęcia. Kolejny raz lenistwo ze mną wygrało i po dwóch latach zrezygnowałam i zrobiłam sobie rok przerwy. Teraz wiem, że popełniłam błąd, bo przez to, że nie wykonywałam żadnego ruchu, dużo przytyłam. W 2014r., kolejny raz chodziłam i tradycji stało się zadość i po roku zrezygnowałam. W tym roku kolejny raz zapisałam się na zajęcia i postanowiłam sobie, że tym razem się nie poddam i lenistwo ze mną nie wygra.

Wspomniałam już to wcześnie, ale przypomnę, że ja tańczę Hip-Hop. Jest rodzaj tańca ulicznego, wywodzącego się bodajże z ulic Nowego Jorku. Jest masa różnych stylów, zaczynając od breakdance a kończąc na poppingu. Sama uważam, że nie tańczę w jednym określonym stylu, tylko mieszam je, tworząc coś własnego.

Co daje mi taniec? Odskocznie od całego świata. Jest takim moim małym azylem, w którym mogę się zatracić, gdy niektóre wydarzenia zaczynają mnie przerastać. Niektórzy swoje negatywne emocje wyżywają na innych osobach, a ja wyżywam się poprzez ruchy. Gdy muzyka zaczyna mną „rządzić" zapominam o całym świecie, o problemach, o wszystkim. Wtedy nic nie myślę, tylko robię.

Mogę wam z czystym sercem powiedzieć, że dzięki tańcu stałam się o wiele pewniejsza siebie. Zaczęłam akceptować swoje ciało, swój wygląd, siebie. Nie przejmuję się opinią innych, co jest wielkim plusem. Co jeszcze dzięki temu zyskałam? Przyjaciół. Więź pomiędzy ludźmi o tej samej pasji jest nie do opisania.

Nie jestem żadną mistrzynią i wiem, że nie będę. Robię to, bo to kocham, bo to sprawia mi największą przyjemność. Pamiętajcie, że jeśli coś lubicie, a inni tego nie rozumieją to ich problem. Mieć pasję to coś pięknego. Nie powinniśmy się przejmować opinią innych, bo przez to nie będziemy tak naprawdę sobą. Co jest najgorsze w życiu? Udawanie kogoś, kim nie jesteśmy.

O to takim akcentem kończymy dzisiejszy wpis. Myślę, że poznaliście mnie trochę bardziej. Poznaliście to, co lubię. Jeśli macie do mnie jakieś pytania, czy to o taniec, czy o pasje, czy o cokolwiek to piszcie śmiało. Nie gryzę.
Tak na ocieplenie tych deszczowych dni, mam zdjęcia jeszcze z dni cieplejszych. Ahh.. ja ja za nimi tęsknię. 
Buziaczki xx